Wielkie sprzątanie

Pani Mama zapytała przed chwilą, czy będzie jakaś relacja z Wielkiego Sprzątania Tatr w 'Wiadomościach'. Zapewne dziś nie będzie, bo... Sprzątanie było wczoraj, ale po kolei.

Na udział w akcji nastawialiśmy się już od kilku dni. W piątek na Równiach Krupowych stanęły pierwsze namioty wolontariuszy, dla których być może była to jedyna okazja, żeby się rozbić w tym miejscu. Mama przechodząc wczoraj rano obok miasteczka namiotowego rozeznała sytuację. Ustaliliśmy, że pakiety startowe pobierze tata, który wczesnym popołudniem miał coś do załatwienia w okolicy. Wieczorem przymierzyliśmy koszulki, rozdzieliliśmy identyfikatory i poszliśmy spać, bo rano trzeba było wcześnie wstać.

Niedzielny poranek jest w naszym domu zwykle nerwowy. Odwieczna walka postu z karnawałem, a raczej niedzielnego rozmemłania z poczuciem obowiązku. Dziś poszło relatywnie sprawnie, biorąc pod uwagę, że udało się jeszcze zrobić Lenie sesję zdjęciową (o jej efektach pewnie jeszcze napiszemy). Parę minut po 11 już byliśmy w progach, gotowi naprawiać świat. Cała trójka - tata z córkami - wyekwipowana stosownie wyruszyła na sprzątanie Wielkiego Kopieńca.

O 15 dzieci stanęły na jego szczycie z workiem do połowy napełnionym zebranymi śmieciami. Dziewczynki regulaminowo pomachały całemu światu, któremu leży na sercu los naszej planety, zjadły kanapki i trzeba było schodzić na dół za potrzebą i w strachu przed nadchodzącą burzą.

Zaraz po wejściu do domu mama zaczęła odpytywanie. - Spotkaliście innych zbieraczy? Dużo śmieci macie? A po co ten worek zabraliście ze sobą? Przecież przy wejściach miały być punkty zbiorcze...

Tak więc dziś o nas nie będzie w 'Wiadomościach', ale przecież to nie o to chodziło...

PS. A swoją drogą to jak oni wczoraj sprzątali, skoro my dziś uzbieraliśmy pół wora śmieci.