Żeby były kochane

- Dlaczego nie napiszesz czegoś na blogu? - zapytał tata mamę kilka dni temu.
- Jestem w kiepskiej kondycji psychofizycznej - odpowiedziała mama sugerując, żeby tata chwilowo przejął pałeczkę blogopisarza.

Słabsza kondycja mamy datuje się praktycznie od powrotu z konferencji w Hamburgu, choć jej powodem nie są ekologiczne kiełki, ogórki, czy też depresja powodowana tym, co mama usłyszała tamże (choć w sumie mogłoby tak być, ale o tym przy innej okazji). To raczej normalny stan w pierwszym trymestrze.

Ostatnie trzy tygodnie zajęło naszej rodzinie oswojenie się z tym nowym stanem, a także z reakcjami naszych najbliższych i znajomych, które można sprowadzić do poglądu 'właściwie to nie wiem czy wam gratulować, czy też potępiać za bezmyślność'. Dominuje strach i nadzieja 'żeby tylko było zdrowe'. Już po urodzeniu się Lenki uświadomiłem sobie jak niepełne są takie życzenia. Mając świadomość, ile dzieci chorych na mukowiscydozę czy inne trudne jednostki chorobowe jest porzucanych - w ten czy inny sposób - przez swoich rodziców, życzyłbym wszystkim dzieciom będącym 'w drodze' i tym, którym będzie dane przyjść na ten świat, żeby były kochane. Wszystkich wątpiących, zachęcam do lektury tego artykułu.

Póki co jesteśmy po pierwszym USG, po którym już wiemy, że to... nie będą bliźniaki. Trzymajcie kciuki.