Jak pachnie dzieciństwo...

Każdy z nas ma chyba takie wspomnienia, które sprawiają, że dzieciństwo jest tym magicznym czasem, do którego z radością wracamy. Jednym z takich wspomnień, trochę zatartym, a jednak bardzo bliskim, jest moja podróż z tatą i siostrą starym autokarem. Na którymś przystanku, podczas tamtej podróży, tata przyniósł nam do autobusu watę cukrową. Musiało być bardzo ciepło, bo wata do połowy zdążyła się rozpuścić, tym niemniej tata sprawił ogromną radość, tak nam jak i sobie. Nie jestem w stanie stwierdzić gdzie wtedy jechaliśmy, czy była z nami mama. W tym wspomnieniu nie jest to istotne. Ważna jest wata cukrowa. Smak i zapach, który na zawsze będzie kojarzył się dobrze. I choć dziś wiem, że wata cukrowa to nic innego jak - o zgrozo - spalony cukier, który nie dość, że nie ma żadnych wartości, to jeszcze grozi dziurami w zębach, to gdy starsza córka zapytała mnie: "czy jak pojedziemy kiedyś do Zakopanego to kupisz nam mamo watę cukrową?", bez wahania się zgodziłam. I choć wcześniej zarzekałam się, że moje dzieci nie będą jadły bezwartościowych śmieci, to tamtego wieczoru uświadomiłam sobie, że również z takich drobiazgów, jak smak cukrowej waty, budujemy nasze dobre wspomnienia.



W końcu nadszedł wielki dzień. Radość, z jaką Maja i Lena kosztowały "zakazanego owocu" jest trudna do opisania. Cieszę się, że nie pozbawiłam ich tej radości w imię walki z czarownicą próchnicą.